Sýnt hefur verið fram á að fjölbreytt gróðurfar túna geti leitt til meiri heyfengs en séu tegundir
ræktaðar í hreinrækt. Lykilatriði er þó að velja saman tegundir sem búa yfir mismunandi eiginleikum
og að hlutdeild þeirra í blöndunni haldist nokkuð stöðug en sveiflist ekki of mikið til milli ára. Hér
skoðum við uppskeru á fjögurra ára tímabili í tilraunareitum sem í var sáð ýmist hreinum tegundum
eða mismunandi blöndum af vallarfoxgrasi (Phleum pratense) (er fljótt til), hávingli (Festuca
pratensis) (seint til), rauðsmára (Trifolium pratense) (fljótt til) og hvítsmára (Trifolium repens) (seint
til), við þrjá mismunandi niturskammta (20, 70 og 220 kg N ha-1).
Blöndur gáfu almennt meiri uppskeru en tegundirnar hver um sig í hreinrækt, óháð nituráburðarskammti, auk þess sem þær vörðust illgresi betur og uppskeran var stöðugri þar sem tegundirnar bættu hver aðra upp. Tilraun þessi sýnir
að með því að velja af kostgæfni tegundir sem geta bætt hver aðra upp, má fá bæði meiri og stöðugri
heyfeng af túnum um árabil en ef eingöngu er sáð hreinum tegundum. Sé smári í blöndunni getur
hún jafnvel gefið meiri uppskeru við 70 N en hreint gras við 220 N. Með því að nýta okkur kosti
belgjurtablandna getum við sparað bæði ræktarland og aðföng í stað þess að rækta eingöngu
vallarfoxgras eins og algengast er meðal bænda hér á landi.
Notum smárablöndur―það borgar sig. Skrína 1: 1. Ritstýrð grein